Voor gelovigen lag de wijk nogal ver van de kerken Sint-Kristoffel, Heilig-Kruisverheffing, Maria Assumpta en Sint-Thomas Van Kantelberg. Die kerken zouden de verwachte toestroom van gelovigen trouwens niet aankunnen. Daarom startte het bisdom de procedure voor de oprichting van een nieuwe parochie. Ondertussen kwam er op vraag van de bisschop in 1961 een wijkafdeling van de basisschool Mariawende. Die startte in september 1962 met een eerstejaarsklasje in de Beeweg en groeide schooljaar na schooljaar verder uit. Af en toe gingen reeds zondagsmissen door in het schooltje.

De schuur van bouwpastoor Vercruysse

Eind april 1963, een half jaar voor de oprichting van de parochie, had de bisschop reeds priester Karel Vercruysse (1913-1986) aangesteld tot pastoor. Hij had er wel nog geen kerk Daarvoor had het bisdom 82 are grond beschikbaar liggen in de Opkensstraat, het huidige grasveld voor de petanqueclub op grondgebied Assebroek. Die was een recente schenking van de families Môles de Bailly en Marcel Hollevoet. Een kerk voor 450 gelovigen, een pastorie en een parochiezaal bouwen doe je echter niet in enkele weken tijd. Hij kreeg er tien jaar voor. Pastoor Vercruysse moest ondertussen creatief en ondernemend zijn om een voorlopige oplossing te vinden. In een nieuwe wijk vind je niet bepaald een geschikte zaal. De eerste liturgische vieringen gingen alvast door in de turnzaal van het basisschooltje die daarvoor elk weekend moest omgeturnd worden tot een kapel.

Ondertussen trok de pastoor op speurtocht naar een meer duurzame oplossing in afwachting van de bouw van een deftige stenen kerk. Hij moest een soort pop-up kerkje zien te vinden. Een prefab of barak misschien? In de zomer van 1963 had hij een parochiefeest kunnen organiseren in de schuur van hoeve Bouchoute van de familie Van Belleghem. Herinnerde die schuur hem aan het huwelijksfeest van de dochter van baron Jacques de Crombrugge de Looringhe (1911-1998) en barones Marie-Louise van Caloen de Basseghem in Varsenare? Daar had hij een houten constructie gezien die ze voor de gelegenheid hadden laten optrekken en die kon worden afgedekt. Zou dat niet…? Pastoor Vercruysse trok zijn stoute schoenen aan en verkreeg warempel dat hij het houten skelet mocht gebruiken om zijn voorlopig noodkerkje te bouwen. Nu nog grond vinden daarvoor. Alvast niet langs de Opkensstraat, want daar zou de kerk moeten komen. De speelplaats van de basisschool langs de Beeweg misschien? De Zusters van Maria Van Pittem stemden toe en de spreekwoordelijke kogel was door de kerk. De pastoor was persoonlijke eigenaar van de materialen, de zusters van de grond, de kerkraad stond in voor huur en onderhoud.

Vooraan in de kerk bevond zich een gebogen witgeschilderde absismuur met daarvoor het altaar: een zware ruwe plank, ondersteund door robuuste eiken poten. De positie van het altaar volgde meteen de nieuwe liturgische richtlijnen van het concilie Vaticanum II uit 1963. Rechts ervan prijkte, op een stenen sokkel met een expressief gebeeldhouwd kersttafereel en erboven een houten tabernakelhuisje met rieten dakje. Achter de absisboog en de houten klapdeuren bevond zich de sacristie. Daarachter werd later een parochiezaaltje gebouwd.

Antoon Scheire († 2020), de voormalige medepastoor van de Heilig-Kruisverheffing, was er vanaf circa 1968 een graag geziene hulppriester. Hij lokte met zijn gevatte, meditatieve en progressieve preken veel volk naar het daardoor algauw te kleine “Schuurke”. Hij was ook psychotherapeut. Op Pasen 1988 stelde uitgeverij Tabor in de kerk zijn boek “In ‘t Schuurtje verwoord: woorden over het Woord.” voor, een selectie van veertig van zijn preken. De opbrengst kwam ten goede van ’t Schuurtje en van een project in Bolivia. 

Pastoor Vercruysse moest eind 1978 wegens ziekte de fakkel doorgeven. Vanaf 21 januari 1979 volgde Jozef Van Coppenolle (1924-1989) hem op. Hij was medepastoor in de Sint-Catharinaparochie (Assebroek), waar hij bleef wonen in afwachting van de reeds lang beloofde pastorie. Die kwam er uiteindelijk in de Opkensstraat in april 1982. Ook priester Van Coppenolle had de gave van het woord en van de pastorale zorg. Ook hij kon rekenen op een sterke kerk- en parochieraad die de pastoraal hielpen dragen. Wegens een slepende ziekte moest pastoor Vancoppenolle sneller dan verwacht worden opgevolgd. Hij overleed begin januari 1989.

De derde pastoor van Sint-Lutgardis werd vanaf 19 maart 1989 pastoor Noël Reynaert (1932-1998). Hij had het niet gemakkelijk. De ontkerkelijking zette zich door, zeker in die jonge gezinnen. Al te vaak werd hij vergeleken met zijn sterke voorgangers die de gave van het woord hadden. Het aantal misvolgers nam snel af. Ook hij werd ziek en moest na tien jaar worden opgevolgd. Nu rees de vraag: heeft de parochie nog toekomst en is een nieuwe pastoor nog wel aangewezen? De beloofde kerk zal er wellicht nooit komen en het noodkerkje is eigenlijk niet veilig.

Het werd de ondankbare taak van jonge medepastoors van de parochie Sint-Catharina om de zaak ondertussen te beredderen: van 1998 tot 2002 priester Luc De Graeve (°1962) en van 2002 tot 2003 priester Rudi De Smedt (°1964). Je voelde zo aan dat de parochie zijn zwanenzang zong…. Een ontzielde gemeenschap met een dertigtal goede zielen.